مرجع پلیمر در بازار ایران (پلیم پارت) : این مقاله شش (6) روش جایگزین برای انتقال هیدروژن سبز در دریا را مقایسه می‌نماید. دو (2) روش جایگزین انتقال هیدروژن مایع (LH2) توسط کشتی، دو (2) روش جایگزین انتقال هیدروژن فشرده (cH2) توسط کشتی و دو (2) روش جایگزین انتقال هیدروژن توسط خط لوله. روش‌های جایگزین انتقال با کشتی، دسترسی به محیط ذخیره‌سازی هیدروژن در هر دو پایانه را بررسی می‌کنند تا زمان کشتی‌ها در بندر یا جداسازی آن‌ها را کاهش داده و سرمایه‌ی ثابت را کاهش دهند. در مورد خط لوله، مدل‌های جدیدی با در نظر گرفتن هزینه‌های فشرده‌سازی پیشنهاد می‌گردد. یکی از سناریوها در نظر می‌گیرد که ایستگاه‌های فشرده‌سازی در هر 500 کیلومتر وجود دارند و سناریوی دیگر در نظر می‌گیرد که هیچ ایستگاهی در طول مسیر وجود ندارد. این جایگزین‌ها در قالب نه سناریو مختلف ارزیابی می‌گردند که سه فاصله را با هم ترکیب می‌کنند: 100 کیلومتر، 2500 کیلومتر، و 5000 کیلومتر، و سه نرخ انتقال هیدروژن 100 تن در سال، 1 میلیون تن در سال و 10 میلیون تن در سال. نتایج، از جمله باندهای عدم قطعیت، نشان می‌دهد که بهترین روش جایگزین برای مسافت 100 کیلومتر، خط لوله است. برای 2500 کیلومتر و 100 کیلو تن در سال، بهترین روش جایگزین انتقال cH2 بدون امکانات ذخیره‌سازی در پایانه‌های بندر است. برای 2500 کیلومتر و 1 میلیون تن در سال و برای 5000 کیلومتر و 100 کیلو تن در سال، بهترین روش‌های جایگزین انتقال، cH2 یا LH2 هستند. برای سناریوهای باقی‌مانده، بهترین جایگزین انتقال، LH2 است.
دانلود متن کامل : انتقال عمده‌ی هیدروژن سبز در دریا: مقایسه بین خط لوله زیر دریا و انتقال فشرده و مایع‌شده توسط کشتی
Doi: 10.1016/j.energy.2023.126621
ترجمه و ویرایش : زهرا تارخ
