مرجع پلیمر در بازار ایران: چند سال قبل، با امید غلبه بر مشکلات استفاده از استنت های فلزی، نوع جدیدی از استنت از جنس پلیمرهای زیست تخریب پذیر معرفی شد. طراحان این استنت جدید امیدوار بودند که این استنت ها در نهایت توسط دیواره های رگها جذب شوند و خطرات استفاده طولانی مدت از این ایمپلت را از بین ببرند. نتایج کار در ابتدای استفاده از این استنت ها کاملا” مثبت بود، اما بعد از چند سال، این بیماران حملات قلبی بیشتری را در مقایسه با بیماران استفاده کننده از استنت های فلزی، تجربه کردند و این نتایج منجر به خروج استنت های پلیمری از بازار شد.
محققان MIT در موسسه مهندسی پزشکی و علوم و گروه علوم و مهندسی مواد در تحقیقات اخیر خود، دلایل شکست استفاده از این استنت ها را تعیین کردند. همچنین این مطالعه نشان می دهد که به علت مناسب نبودن روش های بکارگرفته شده در ارزیابی استنت های فلزی، برای ارزیابی استنت های پلیمری کارا نبوده و همین مانعی در سر راه شناسایی مشکلات در فرایند توسعه این محصول جدید شناسایی شده است.
محققین علوم و فناوری های سلامت دانشگاه MIT می گویند: عموما” مواد پلیمری در جایگاهی مشابه با فلزات مورد ارزیابی قرار می گیرند، در حالیکه فلزات و پلیمرها رفتار مشابهی ندارند و عموما” نگاه با معیارهای اشتباه، زمان بندی غلط و عدم وجود ابزارهای مناسب انجام می‌شود.
محققان امیدوارند که تلاش آنها منجر به یک رویکرد جدید در طراحی و ارزیابی استنت و سایر دستگاه های پزشکی ساخته شده با پلیمرهای تجزیه پذیر شود.
پی جیانگ وانگ، یکی از دانشجویان دانشگاه بوستون می گوید: زمانی که ما از پلیمرها برای ساخت این دستگاه ها استفاده می کنیم، باید ابتدا فکر کنیم که چگونه تکنیک های ساخت بر ریزساختار تأثیر می گذارند و چگونه ریزساختار، عملکرد دستگاه را تحت تاثیر قرار می دهد.
معایب میکرو سازه پلیمری
استنت های تجزیه پذیر از یک پلیمر به نام پلی-ال-لاکتیک اسید (PLLA) ساخته شده است که در نخ های قابل جذب نیز استفاده می شود. تست اولیه (مطالعات انجام شده در آزمایشگاه و با مدل های حیوانی) هیچ علتی برای نگرانی را نشان نمی داد و بعد از آن در بیماران استفاده کننده از این استنت ها نیز برای سال اول مشکل خاصی گزارش نشد. اما پس از آن مشکلات شروع شد و پس از سه سال، بیش از 10 درصد از بیماران در معرض حمله قلبی (حملات قلبی مرگبار و یا نیاز فوری و حیاطی به خدمات پزشکی) قرار گرفتند که این آمار دو برابر تعداد بیماران با استنت های فلزی بود.
با خروج استنت ها از بازار خارج، محققین درصدد شناسایی علائم هشدار دهنده برآمدند. برای انجام این کار، طیف سنجی رامان برای تحلیل ریز ساختار استنت مورد استفاده قرار گرفت. در این روش از نور برای اندازه گیری تغییرات انرژی در ارتعاشات مولکولی استفاده می شود و اطلاعات دقیقی در مورد ترکیب شیمیایی ماده ارائه می دهد.
پس از آن محققان دریافتند که در سطح میکروسکوپی، استنت های پلیمری ساختار ناهمگونی دارند که در نهایت منجر به فروپاشی ساختار آن می شود و در حالی که لایه های بیرونی استنت دارای یک ساختار کریستالی صاف ساخته شده از پلیمرهای بسیار تراز هستند، هسته داخلی آن نظم کمتری دارد. هنگامی که استنت باز می شود، ناحیه داخلی مختل شده و به طور بالقوه موجب از دست رفتن یکپارچگی در بخش هایی از ساختار می شوند.
هنگامی که استنت ها دچار تغییر شکل می شوند، می توانند جریان خون را متوقف کنند، منجر به لخته شدن و به طور بالقوه زمینه بروز حملات قلبی فراهم می شود. محققان بر این باورند که اطلاعاتی که در این مطالعه به دست آمده می توانند به طراحان استنت کمک کنند تا روش های جایگزینی برای ساخت استنت را ارائه داده و از بروز برخی از بی نظمی های ساختاری جلوگیری شود.
مشکل خاموش دیگر
به گفته محققان، دلیل دیگر عدم شناسایی این مشکلات این است که بسیاری از آزمایشات فقط برای شش ماه انجام می شدند و در طول این مدت، ساختار استنت های پلیمری در سطح میکروسکوپیک شروع به تضعیف می کردند، اما این معایب با ابزارهایی که دانشمندان برای تجزیه و تحلیل آنها استفاده می کردند قابل شناسایی نبود و اثرات آن مدت ها بعد بروز می کرد.
Edelman می گوید: “در این دوره زمانی، استنت ها به طور قابل توجهی نابود نمی شوند و مشکل نهان و خاموش است.” “اما در پایان سه سال، یک مشکل بزرگ و جدی وجود دارد.”
منبع: medicalxpress.com
