مشخصه یابی پلیمرها شامل تعیین توزیع وزن مولکولی، ساختار مولکولی، مورفولوژی پلیمر، خواص حرارتی، خواص مکانیکی، و شناسایی هرگونه افزودنی موجود در پلیمر است. این کار یک فرایند پیچیده و چندجانبه است که بایستی توسط افرادی با سالها تجربه و دارای پیش زمینه آموزشی قوی صورت گیرد.
روش ها
روش های متعددی برای مشخصه یابی پلیمر وجود دارد. فهرست زیر، متداول ترین این تکنیک ها را دربرمی گیرد.
آنالیز وزن مولکولی، که توسط یکی از روش های زیر تعیین می شود:
- کروماتوگرافی ژل تراوایی Gel Permeation Chromatography (GPC)
- آزمون ویسکوزیته محلول رقیق Dilute Solution Viscosity Testing (IV)
- آزمون شاخص جریان مذاب Melt Flow Index Testing (MFI)
ساختار مولکولی تعیین کننده هموپلیمر یا کوپلیمر بودن یک پلیمر است و روش های آن عبارتند از:
- طیف سنجی تبدیل فوریه مادون قرمز (FTIR)
- طیف سنجی رزونانس مغناطیسی هسته ای (NMR)
تعیین مورفولوژیپرسشهای این چنینی را پاسخ می دهد: آیا نمونه بلوری است؟ آیا نمونه دچار جدایش فازی شده است؟ اندازه نواحی چقدر است؟ روش های تحلیلی زیر برای تعیین مورفولوژی استفاده می شود:
- میکروسکوپی روبشی الکترونی (SEM)
- میکروسکوپی انتقالی الکترونی (TEM)
- میکروسکوپی نیروی اتمی (AFM)
درک خواص حرارتی یک پلیمر پرسشهای این چنینی را پاسخ می دهد: نقطه ذوب چقدر است؟ مقدار پرکننده چقدر است؟ رفتار پلیمر با دما یا تغییر شکل چگونه تغییر می کند؟ تکنیک های مورد استفاده عبارتند از:
- کالریمتری روبشی تفاضلی (DSC)
- آزمون رئولوژی
- آنالیز توزین حرارتی (TGA)
- آزمون دینامیکی مکانیکی (DMA)
خواص فیزیکی با روش های زیر تعیین می شوند:
- آزمون کشش
- آزمون خمش
- آزمون فشاری
- آزمون سختی سنجی
- تعیین وزن مخصوص و چگالی
آنالیز افزودنی ها اطلاعاتی درباره مقدار پرکننده های آلی یا غیرآلی به دست می دهد.
منبع: لينک اين مطلب به کوشش تيم علمی پليم پارت گرداوری و ترجمه شده است.
