به گزارش مرجع پلیمر در بازار ایران به نقل از ايرنا، اين پليمر كه الاستومر نام دارد، توسط محققان دانشگاه هاي استنفورد، نانجينگ، ريورسايد، هاروارد و كلرادو توليد شده و مهمترين خاصيت آن، خاصيت ارتجاعي يا الاستيك است كه نام پليمر هم از همين ويژگي نشات مي گيرد. خاصيت خود ترميمي از ديگر ويژگي هاي اين پليمر است.
ماهيچه هاي مصنوعي كه تا به مروز ساخته شده اند، همگي شامل پيوند هيدروژني هستند كه يكي از نقاط ضعف آنان محسوب مي شود؛ چراكه پيوند هيدروژني نسبت به آب حساس است.
در ساخت اين پليمر، از پيوند فلز – ليگاند استفاده شده است. ليگاند به مولكولي گفته مي شوند كه با فلزات پيوند مي دهد.
اين پيوند مناسب ترين حالت براي ساخت ماهيچه مصنوعي است؛ چراكه از طرفي استحكام مورد نياز ماهيچه را تامين مي كند و از طرفي خاصيت ارتجاعي و خودترميمي را شبيه سازي مي كند.
محققان بر اين باورند كه اين روش پس از توسعه مي تواند در بدن انسان قابل استفاده باشد.
ایده‌ی ماهیچه‌های مصنوعی ده‌ها سال پیش مطرح شد. محققان برای ساخته چنین ماهیچه‌ای ماده‌های مختلفی را از نانوتیوب‌ها گرفته تا سرامیک و آلیاژ‌های فلزی پیشنهاد داده‌اند. در سال ۲۰۰۰ دانشمندان یک پلیمر کشسان به نام «الاستومر» (elastomer) معرفی کردند که با اعمال ولتاژ برق می‌تواند تا سه برابر طولش کش بیاید . دوباره به حالت اولش بازگردد. اما اگر این الاستومرها آسیب می‌دیدند، باید ترمیم می‌شدند. گروه دیگری از دانشمندان هم از الاستومر به عنوان ماده‌ی اولیه برای پلیمرهای خودترمیمی استفاده می‌کردند. این ماده‌ها می‌توانند، بریدگی‌ها و سوراخ‌ها را ترمیم کنند و حتی لبه‌های بریده شده را به هم متصل کنند. اما مشکل اینجاست که اکثر این ماده‌ها ضعیف هستند و قابلیت کشسانی ندارند، به همین دلیل برای ماهیچه‌ی مصنوعی مناسب نیستند. تاکنون هیچ‌کس ماهیچه‌ی مصنوعی که بتواند خودش را ترمیم کند، نساخته است.
بیشتر بخوانید: https://polympart.com/227163
نتايج اين تحقيقات در نشريه Nature Chemistry منتشر شده است.
