به گزارش مرجع پلیمر در بازار ایران به نقل از ایرنا، این پلیمر که الاستومر نام دارد، توسط محققان دانشگاه های استنفورد، نانجینگ، ریورساید، هاروارد و کلرادو تولید شده و مهمترین خاصیت آن، خاصیت ارتجاعی یا الاستیک است که نام پلیمر هم از همین ویژگی نشات می گیرد. خاصیت خود ترمیمی از دیگر ویژگی های این پلیمر است.

ماهیچه های مصنوعی که تا به مروز ساخته شده اند، همگی شامل پیوند هیدروژنی هستند که یکی از نقاط ضعف آنان محسوب می شود؛ چراکه پیوند هیدروژنی نسبت به آب حساس است.
در ساخت این پلیمر، از پیوند فلز – لیگاند استفاده شده است. لیگاند به مولکولی گفته می شوند که با فلزات پیوند می دهد.
این پیوند مناسب ترین حالت برای ساخت ماهیچه مصنوعی است؛ چراکه از طرفی استحکام مورد نیاز ماهیچه را تامین می کند و از طرفی خاصیت ارتجاعی و خودترمیمی را شبیه سازی می کند.
محققان بر این باورند که این روش پس از توسعه می تواند در بدن انسان قابل استفاده باشد.

ایده‌ی ماهیچه‌های مصنوعی ده‌ها سال پیش مطرح شد. محققان برای ساخته چنین ماهیچه‌ای ماده‌های مختلفی را از نانوتیوب‌ها گرفته تا سرامیک و آلیاژ‌های فلزی پیشنهاد داده‌اند. در سال ۲۰۰۰ دانشمندان یک پلیمر کشسان به نام «الاستومر» (elastomer) معرفی کردند که با اعمال ولتاژ برق می‌تواند تا سه برابر طولش کش بیاید . دوباره به حالت اولش بازگردد. اما اگر این الاستومرها آسیب می‌دیدند، باید ترمیم می‌شدند. گروه دیگری از دانشمندان هم از الاستومر به عنوان ماده‌ی اولیه برای پلیمرهای خودترمیمی استفاده می‌کردند. این ماده‌ها می‌توانند، بریدگی‌ها و سوراخ‌ها را ترمیم کنند و حتی لبه‌های بریده شده را به هم متصل کنند. اما مشکل اینجاست که اکثر این ماده‌ها ضعیف هستند و قابلیت کشسانی ندارند، به همین دلیل برای ماهیچه‌ی مصنوعی مناسب نیستند. تاکنون هیچ‌کس ماهیچه‌ی مصنوعی که بتواند خودش را ترمیم کند، نساخته است.

بیشتر بخوانید: http://polympart.com/227163

نتایج این تحقیقات در نشریه Nature Chemistry منتشر شده است.