مرجع پلیمر در بازار ایران: دانشمندان، روشی برای نمک‌زدایی آب ابداع کرده‌اند که در آن از یک پارچه مبتنی بر سیستم نورگرمایی استفاده می‌شود. اگرچه آب در زمین فراوان است و حدود 70 درصد زمین را آب پوشانده اما آب شیرین، تنها سه درصد ذخایر آب زمین را تشکیل می‌دهد و بقیه این ذخایر، آب اقیانوس‌ها را شامل می‌شود. از آنجا که انسان‌ها به منابع محدودی از آب شیرین دسترسی دارند و این میزان آب هم در معرض خطر تغییرات اقلیمی قرار گرفته، آب شیرین به منبعی ارزشمندتر از پیش تبدیل شده است.
تولید آب آشامیدنی
نمک‌زدایی یا شیرین کردن آب، فرآیندی است که روش مهمی برای غلبه بر بحران کمبود آب شیرین به شمار می‌رود. در حال حاضر، بیش از 18 هزار کارخانه برای شیرین کردن آب، در سراسر جهان وجود دارند اما بیشتر این کارخانه‌ها با سوخت فسیلی کار می‌کنند و پیامدهای اقتصادی و محیطی قابل توجهی به همراه دارند.
انسان‌ها همیشه برای شیرین کردن آب، به قدیمی‌ترین منبع انرژی یعنی خورشید تکیه داشته‌اند و انرژی خورشیدی را برای تصفیه آب و به دست آوردن آب شیرین به کار گرفته‌اند. این روش با به دست آوردن پیشرفت‌های فنی، به یک روش پاک و کارآمد برای تامین ذخایر آب شیرین تبدیل شده است. در این روش برای تصفیه آب، لایه‌ای از نانومواد “نورگرمایی” یا “فتوترمال” (photothermal) مانند پلیمرها، نانوذرات طلا و گرافین به کار می‌روند.
گروهی از دانشمندان، مدل جدیدی را برای شیرین کردن آب طراحی کرده‌اند که در آن از یک پارچه مبتنی بر سیستم فتوترمال استفاده می‌شود. این پارچه به صورت قوسی شکل، بالای محفظه‌ای قرار می‌گیرد و فقط دو لبه آن با آب شور تماس دارد. هنگامی که هوا دو سطح بالا و پایین پارچه را احاطه می‌کند، امکان تبخیر موثر آب فراهم می‌شود.
آب دریا، توسط پارچه جذب می‌شود. پس از آن، آب شور به همراه کریستال‌های نمک طی فرآیند شیرین شدن آب، در پایین‌ترین نقطه آویزان شدن پارچه جمع می‌شوند و در مخزن زیر پارچه می‌افتند. از این آب شور می‌توان برای کاربردهای صنعتی استفاده کرد. این روش جدید می‌تواند امکان اتلاف گرما را نیز کاهش دهد.
پژوهشگران باور دارند شاید این مدل بتواند علاوه بر تصفیه آب مبتنی بر نور خورشید، امکان خارج کردن آلاینده‌ها از آن را نیز فراهم کند.
منبع: ایسنا
