مرجع پلیمر در بازار ایران (پلیم پارت) :
چکیده
استفاده از پلی‌دی‌متیل‌سیلوکسان‌ها (PDMS) به‌عنوان حامل دارو در چسب‌های ترانس‌درمال محدود است و اطلاعات کافی در مورد ساختار پلیمر و نفوذ پذیری وجود ندارد، به خصوص زمانی که مواد افزودنی ماتریس را تغییر می دهند. فیلم‌های PDMS با افزودنی‌های مایع (10 درصد وزنی): روغن سیلیکون (SO)،پلی‌اکسی‌اتیلن‌گلیکول (PEG) یا پروپیلن‌گلیکول (PG) تهیه شد و ایندومتاسین (IND؛ 5 درصد وزنی بر وزن) به‌عنوان ماده فعال مدل گنجانده شد.ریزساختار ماتریس PDMS و نفوذپذیری آن به آب مورد بررسی قرار گرفت و با سینتیک رهایش IND در شرایط آزمایشگاهی از فیلم مشخص شد. سه روش میکروسکوپی برای توصیف جزئیات ریزساختار فیلم‌های PDMS استفاده شد: میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM)، میکروسکوپ فلورسنت و میکروسکوپ نیروی اتمی (AFM). فیلم‌های PDMS با PEG یا PG آبدوست ساختارهای دو فازی متفاوتی را نشان دادند. افزایش دو برابری در شار حالت پایدار IND و افزایش انتقال آب در حضور PEG به کانال‌های منفذ مانند ایجاد شده توسط این حلال قطبی در ماتریس PDMS نسبت داده شد. این اثر در فیلم‌های PG مشاهده نشد، جاییکه فقط ساختارهای قطره‌مانند ناپیوسته قابل مشاهده بودند. همه افزودنی‌ها به‌طور قابل توجهی پارامترهای کششی فیلم‌ها را تغییر دادند، اما اثرات آن چندان مشخص نبود.
نتیجه‌گیری
افزودنی‌های مایع، PEG و PG، به منظور افزایش نرخ رهایش دارو از فیلم‌های PDMS انتخاب شدند و تحلیل رویکرد چندگانه برای روشن نمودن ساختار فیلم، که برای مکانیسم فرآیند رهاسازی دارو مهم است، انجام شد.
ماتریس سیلیکون با هر دو افزودنی آبدوست سازگار بود و تنها تغییرات جزئی در خواص کششی فیلم ها در مقایسه با فیلم‌های حاوی مایع SO چربی دوست مشاهده شد. افزایش انتشار IND از فیلم‌های حاوی PG یا PEG نشان داده شد، در حالیکه آزمایش‌های نفوذ آب و تورم اطلاعات تکمیلی در مورد مکانیسم انتشار دارو ارائه نموده‌اند. بخش قابل توجهی از IND (تا 22٪) در فاز مایع حل شد که به انتشار سریعتر در شرایط آزمایشگاهی کمک نمود. ساختار میکروسکوپی فیلم‌های PDMS که با جزئیات با SEM و AFM مشخص می‌شود، توضیحی درباره اثرات مختلف افزودنی‌های مایع بر نرخ رهاسازی دارو و نفوذپذیری به آب را امکان‌پذیر می‌سازد. افزایش انتشار دارو از فیلم‌های PDMS حاوی PEG (دو برابر افزایش شار حالت پایدار) به وجود کانال‌های منفذ مانند آبدوست نسبت داده شد. در مقابل، PG در ساختارهای قطره مانند ناپیوسته در ماتریس سیلیکونی ایجاد می‌نماید، بنابراین تاثیر آن بر رهایش از فیلم سیلیکونی متوسط بود. بنابراین، میتوان نتیجه گرفت که همراه نمودن ترکیب مکمل آبدوست با دقت انتخاب شده، قادر به ایجاد ریزساختار خاص در فرمولاسیون مبتنی بر PDMS، رویکردی ارزشمند است که منجر به افزایش رهایش دارو می‌گردد و ممکن است به عنوان ابزار مفید برای کنترل دوز در نظر گرفته شود. نتیجه گیری به ویژه از نظر پتانسیل توسعه آتی پچ‌های ترانس درمال مبتنی بر PDMS ارزشمند است.
دانلود فایل : رهایش کنترل‌شده دارو توسط ساختار منافذ در چسب های ترانس درمال پلی‌دی‌متیل‌سیلوکسان
Reference:
Mikolaszek B, Kazlauske J, Larsson A, Sznitowska M. Controlled drug release by the pore structure in polydimethylsiloxane transdermal patches. Polymers. 2020 Jul 8;12(7):1520.
ترجمه و ویرایش : هانیه میران موسوی
