5 روند مهم در بخش نانوپوشش‌های مورد استفاده در ایمپلنت

1. ایمپلنت‌هایی که سلول‌های اطراف را به سمت خود جلب می‌کنند و به ایمپلنت‌های زیست‌فعال شهرت دارند، طی سال‌های آتی نسبت به ادوات مکانیکی غیرفعال، طرفداران بیشتری پیدا می‌کنند و گزینه‌ی رایج‌تر در انتخاب جراحان خواهند بود.

2. حرکت به سوی ایمپلنت‌های زیست‌فعال می‌تواند طراحی آن‌ها را به سوی راهبرد برهمکنش با سلول‌های اطراف ببرد. در نتیجه استفاده از ساختارها و توپوگرافی نانومقیاس در ایمپلنت‌ها افزایش می‌یابد.

3. استفاده از محیط‌های میکرو و نانومقیاس موجب می‌شود تا فضای بیشتری برای طراحی و نوآوری در سطوح مولکولی باز شود. سطوح نانومقیاس بهینه شده می‌توانند چسبندگی سلولی را افزایش داده و نرخ رشد را روی سطح ایمپلنت بهبود دهند.

4. سطوح زبر می‌توانند الگوهای نانومقیاس سطح را افزایش دهند که این کار در نهایت منجر به افزایش چسبندگی سلولی و رشد سلول‌ها در سطح ایمپلنت‌های تیتانیمی می‌شود. فدر در این مقاله نوشته است: «آندایز کردن تیتانیم در محیط مناسب، موجب می‌شود تا ساختارهای نانولوله‌ای شکل روی سطح ایجاد شود که این نانوساختار نه تنها چسبندگی سلول‌ها را بهبود می‌دهد، بلکه تکثیر سلولی نیز بیشتر می‌شود.»

5. ایمپلنت‌های زیست‌فعال به عنوان بخشی از فرآیند التیام سلولی و مولکولی در خواهد آمد.