محققان دانشگاه صنعتی سهند تبریز، در طی انجام یک طرح تحقیقاتی موفق شدند با افزودن نانوصفحات گرافن اصلاح‌شده به نوعی رزین پلیمری، یک نانوکامپوزیت آزمایشگاهی مقاوم به حرارت تولید کنند. این نانوکامپوزیت علاوه بر مقاومت حرارتی، از پایداری ساختاری بالایی نسبت به نمونه‌های مشابه برخوردار است و می‌تواند در صنایع هوافضا مورد استفاده قرار گیرد.
دکتر حسین روغنی ممقانی، رزین نووالاک را به عنوان یکی از مواد اصلی پلیمری تشکیل دهنده قطعات در معرض حرارت عنوان کرد و افزود: «هدف از انجام این تحقیق، افزایش مقاومت حرارتی و میزان حفظ ساختار رزین نووالاک بود که دو روش متفاوت برای نیل به این هدف مورد ارزیابی و مقایسه قرار گرفت. روش اول، استفاده از پرکننده آیروژل گرافن و دیگری بهره‌گیری از ساختار سیلیکای متخلخل به عنوان زمینه و واردسازی رزین و گرافن اصلاح‌شده در ساختار محصول بود».
ویژگی نانوکامپوزیت تولید شده
وی همچنین گفت: «هر دو نانوکامپوزیت تولید شده دارای مقاومت حرارتی و پایداری ساختاری بالایی بودند، اما محصول نانوکامپوزیتی حاوی گرافن و رزین اصلاح‌شده در زمینه سیلیکای متخلخل خواص قابل‌توجه بهتری را به نمایش گذاشت».
روغنی ممقانی عدم برهمکنش مناسب بین رزین و افزودنی‌های اعمال‌شده را مهم‌ترین دلیل حاصل نشدن خواص حرارتی چشمگیر در پژوهش‌های گذشته برشمرد و گفت: «در این پژوهش با استفاده از نانومواد با خواص حرارتی بالا و همچنین ایجاد برهمکنش مناسب بین زمینه پلیمری و مواد افزودنی، خواص حرارتی و پایداری ساختاری بالایی حاصل شده است».
این محقق در خصوص مراحل انجام این طرح اظهار داشت: «جهت تهیه هیبریدهای رزین نووالاک، گرافن اصلاح‌شده مورد استفاده قرار گرفت. این هیبریدها به دو روش متفاوت تولید شد و محصولات به‌دست‌آمده از هر روش به‌وسیله آزمون‌های FTIR، XPS، TGA، XRD، ایزوترم‌های جذب و واجذب نیتروژن و میکروسکوپ‌های SEM و TEM مورد ارزیابی و مقایسه قرار گرفتند».
نتایج حاصل‌شده از آزمون‌ها حاکی از آن است که با افزودن گرافن اصلاح شده به رزین به میزان 5 دهم درصد و حصول ساختار سیلیکا، میزان باقی‌مانده از تخریب حرارتی رزین حدود 5 درصد افزایش یافته است.
این تحقیقات، حاصل تلاش‌های حسین روغنی ممقانی و مهدی سلامی کلجاهی، اعضای هیئت علمی دانشگاه صنعتی سهند تبریز و اکبر نوع‌پرور قره باغ، دانش‌آموخته کارشناسی ارشد این دانشگاه است.
