مرجع پلیمر در بازار ایران: آلودگی پلاستیکی در حال حاضر در همه جا وجود دارد و ذرات پلاستیکی (میکروپلاستیک) در محیط زیست سراسر جهان یافت می‌شوند اما درک ضعیفی در مورد نحوه حرکت و تجمع این ذرات در محیط زیست وجود دارد. پژوهشگران “دانشگاه پرینستون”(Princeton University) آمریکا با همکاری “نوید بیزمارک”(Navid Bizmark)، دانشمند ایرانی این دانشگاه، مکانیسمی را نشان داده‌اند که میکروپلاستیک‌هایی مانند استیروفوم و آلاینده‌های معلق به کمک آن، به خاک و دیگر فضاهای متخلخل راه می‌یابند.
این پژوهش نشان می‌دهد که ذرات میکروپلاستیک هنگام انتقال میان مواد متخلخل مانند خاک و رسوبات گیر می‌کنند اما بعد از آن رها می‌شوند و سرعت حرکت آنها به صورت قابل ملاحظه‌ای افزایش می‌یابد. شناسایی این روند توقف و حرکت دوباره و همچنین شرایطی که آن را کنترل می‌کنند، یک موضوع جدید است. تصور پژوهشگران پیشین این بود که میکروپلاستیک‌ها پس از گیر کردن در فضای متخلخل، در همان جا باقی می‌مانند و همین موضوع، درک نحوه گسترش آنها را دشوار ساخته بود.
پژوهشگران دریافتند هنگامی که جریان مایعات در محیط به قدر کافی بالا باشد، میکروپلاستیک‌ها آزاد می‌شوند. پژوهشگران در این پروژه نشان دادند که روند رسوب و فرسایش، روندی چرخشی است.
“سوجیت داتا”(Sujit Datta)، از پژوهشگران این پروژه گفت: ما در این پژوهش، نه تنها این پویایی جالب ذرات معلق، گرفتگی، رسوب کردن و هل داده شدن آنها را دریافتیم، بلکه فهمیدیم که این روند به ذرات کمک می‌کند تا بتوانند در مسافت‌هایی بیشتر از حد تصور ما پراکنده شوند.
پژوهشگران، دو نوع ذره چسبنده و غیر چسبنده را آزمایش کردند که با انواع واقعی میکروپلاستیک‌های موجود در محیط مطابقت دارد و دریافتند که هیچ تفاوتی در این روند وجود ندارد زیرا هر دو نوع ذره با قرار گرفتن تحت فشار جریان، گیر می‌کنند و دوباره رها می‌شوند.
تنها تفاوت آنها در محل تشکیل خوشه‌ها بود. ذرات غیرچسبنده تمایل داشتند تا به راه‌های باریک عبور متصل شوند اما ذرات چسبنده می‌توانند در هر سطحی از ماده جامدی که با آن رو به رو می‌شوند، گیر کنند. ذرات چسبنده در نتیجه این پویایی می‌توانند در نواحی بزرگتری گسترش یابند.
این پژوهش، یک روش آزمایشی برجسته به شمار می‌رود و نشان می‌دهد که اگرچه میکروپلاستیک‌ها در برخی نقاط گیر می‌افتند اما نهایتا آزاد می‌شوند و در سراسر فضای اطراف حرکت می‌کنند.
هدف نهایی پژوهشگران از انجام دادن این پروژه، استفاده از مشاهدات آن برای ارائه مدل‌هایی است که میزان آلودگی و محل تجمع آن را بهتر پیش‌بینی می‌کنند. این مدل‌ها بر انواع فضاهای متخلخل و اندازه متفاوت ذرات میکروپلاستیک مبتنی هستند و به پیش‌بینی آلودگی کمک می‌کنند. این پژوهش می‌تواند به مدل‌های ریاضی کمک کند تا درک بهتری از احتمال حرکت یک ذره در یک مسافت مشخص داشته باشند
این پژوهش، در مجله “Science Advances” به چاپ رسید.
منبع: ایسنا
