استفاده از این پوشش نانوکامپوزیتی به‌عنوان پانسمان زخم‌ها، سرعت بهبود زخم را در مقایسه با پانسمان‌های متداول سنتی افزایش می‌دهد.

به گفته‌ سیم‌چی، با کاهش قطر الیاف در حد نانومتری، خواص مکانیکی و زیستی آنها بهبود پیدا می‌کند، به ‌طوری ‌که خواص مکانیکی کامپوزیت با افزایش استحکام همراه می‌شود. حضور اکسید گرافن نیز به افزایش استحکام کمک شایانی می‌کند. همچنین به علت بهبود تراوایی و آب‌دوستی نمونه‌ها و ایجاد تخلخل‌های ریزتر در نمونه، خواص زیستی آن نیز بهبود می‌یابد.

در طرح حاضر ابتدا محلول پلیمری کیتوسان/سلولز باکتریایی با استفاده از یک دستگاه الکتروریسی، به نانوالیاف تبدیل شد. سپس پارامترهای فرایند الکتروریسی بهینه‌سازی شد. همچنین محلول پلیمری کیتوسان/سلولز باکتریایی حاوی مقادیر مختلفی از اکسید گرافن نیز الکتروریسی شد. در نهایت نمونه‌های تولیدی مشخصه‌یابی شدند و از منظر مقاومت مکانیکی و تراوایی مورد ارزیابی قرار گرفتند.

نتایج آزمون‌های مکانیکی تنش کششی، مدول الاستیک و قابلیت تغییر طول را به ترتیب ۲۵ تا ۳۵ مگا پاسکال، ۷۰ تا ۱۰۰ مگاپاسکال و ۲۰تا ۳۰ درصد را نشان می‌دهند.

این تحقیقات حاصل تلاش‌های دکتر عبدالرضا سیم‌چی، عضو هیأت علمی دانشگاه صنعتی شریف، مهندس امیر آذرنیا، دانشجوی مقطع کارشناسی ارشد دانشگاه صنعتی شریف، مهندس نفیسه محمودی، دانشجوی مقطع دکترای دانشگاه صنعتی شریف، و نیلوفر صلاحی، عضو هیأت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران، است.

مرجع: http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S1359835X16300161