بیش از چهار میلیارد تن اورانیوم در اقیانوس‌ها وجود دارد که می‌توان این عنصر را استخراج و به عنوان سوخت نیروگاه‌های هسته‌ای استفاده کرد. در طول نیم قرن گذشته تلاش‌های نه چندان موفقی در این زمینه انجام شده است.

به گزارش مرجع پلیمر در بازار ایران (پلیم پارت)، گروهی از دانشمندان در چین و ژاپن در حال توسعه فناوری برای تولید نسل آینده جاذب‌هایی می‌باشند که دارای اتصال سریع‌تر، توانایی جذب بالاتر اورانیوم و تخریب کم‌تر در طول چندین چرخه استفاده شده در آب دریا را دارد.

این گروه تحقیقاتی موفق به تشکیل نوار‌های الیافی پلی اتیلنی حاوی آمیدوکسیم که یگ گونه شیمیایی برای جذب آمونیوم می باشد، شده است. تا به اکنون آزمایشات در آزمایشگاه‌ها با آب دریای واقعی انجام شده است، اما این نوارها قابل گسترش در اقیانوس خواهد بود که در این صورت هزینه پمپ مقدار زیادی آب دریا از میان الیاف حذف خواهد شد. پس از چندین هفته، الیاف‌های مملو از اورانیوم جمع‌آوری شده و با فرآیندهایی اسیدی یون‌های اورانیل را آزاد یا واجذب کرده و جاذب را برای استفاده دوباره آماده می‌کنند. سپس با فرآیندهای دیگر برای غنی سازی اورانیوم، سوخت نیروگاه‌ها تأمین خواهند شد.

علاوه بر آزمون های دریایی، ارزیابی بر روی چگونگی جذب اورانیوم در مقابل دیگر عناصر توسط جاذب‌ها، و اینکه آیا تجمع موجودات دریایی می تواند بر روی ظرفیت جاذب تاثیر بگذارد و هم چنین تشریح سمی نبودن بیشتر مواد جاذب، انجام گرفته است.

آزمون‌های دریایی نشان داد مواد جاذب پس از ۵۶ روز قرار گرفتن در آب دریا قادر به نگهداری ۶ گرم اورانیوم به ازای هر کیلوگرم جاذب می‌باشد. همچنین این فناوری باعث کاهش هزینه‌ها نسبت به استخراج اورانیوم از زمین می‌شود.

منبع: sciencenewsline