ابداع یک ژل برای درمان تومورهای سرطانی

استفاده از این ژل در ترکیب با ایمنی‌درمانی باعث بهبود بقا در موش‌ها شد و تومورهای دوردست و درمان نشده را تحت تاثیر قرار داد که نشان می‌دهد پتانسیل درمانی آن برای سرطان‌های متاستاز کرده(گسترش یافته) است.

تزریق مستقیم داروهای ضد سرطان به تومورها - درمان درون توموری - روشی امیدوارکننده برای درمان سرطان‌های جامد است. با این حال، آزمایش‌های بالینی برخی از اشکالات را برجسته کرده‌اند. یکی این‌که اکثر روش‌های ایمنی‌درمانی از مولکول‌های کوچکی تشکیل شده‌اند که پس از تزریق به سرعت از محل تومور متلاشی می‌شوند. دیگری تجسم درمان درجا برای تایید تحویل در محل هدف است.

در حال حاضر، پژوهشگران مؤسسه Mass General Brigham با همکاری مؤسسه Koch برای تحقیقات یکپارچه سرطان، یک سیستم تحویل ژلی ایجاد کرده‌اند که بر این چالش‌ها غلبه می‌کند.

آویک سام، نویسنده ارشد این مطالعه می‌گوید: این ژل با دو مشکل تلاش‌های موجود برای ایمنی‌درمانی سرطان داخل تومور مقابله می‌کند که شامل قابل مشاهده و عملی کردن درمان به طوری است که رادیولوژیست‌های مداخله‌ای بتوانند تحویل را تأیید کنند و مطمئن شوند که دارو واقعاً در منطقه مورد نظر باقی می‌ماند.

پژوهشگران تصمیم گرفتند ژلی بسازند که چند منظوره باشد تا هم در دمای اتاق قابل تزریق باشد و هم در محل تومور جامد شود. همچنین باید حاوی یک عامل قابل نمایش در تصویربرداری باشد تا بتوان روند درمان را با استفاده از تصویربرداری دید. ضمن این‌که هدف اصلی آن، این است که قادر به ارائه درمان سرطان باشد. در این مورد، حامل ایمی‌کویمود(imiquimod) است که یک داروی تحریک‌کننده سیستم ایمنی مورد تایید FDA است.

آنها بر روی یک پلیمر زیست‌سازگار متشکل از پلی(لاکتیک-کو-گلیکولیک اسید)(PLGA) و پلی اتیلن گلیکول(PEG) در یک ساختار سه بلوکی قرار گرفتند. این ساختار سه بلوکی دو ویژگی حیاتی را فعال می‌کند که آزادسازی کنترل‌شده ایمی‌کویمود را ممکن می‌کند.

اول، ساختار آن که دارو را محصور می‌کنند، حلالیت آن را حدود ۲۰۰۰ برابر افزایش می‌دهد و اجازه می‌دهد دوز بیشتری را تحویل دهد. دوم، این ساختار در دمای بدن یک ژل چسبناک تشکیل داد.

در مرحله بعد، پژوهشگران آیوپامیدول(iopamidol)، یک ماده حاجب را برای قابل تصویربرداری کردن تزریق داخل تومور تحت سی‌تی اسکن اضافه کردند. پژوهشگران نام سیستم دارورسانی ژلی خود را ایمی‌ژل(Imigel) گذاشته‌اند.

آنها با استفاده از مدل‌های موش، سرطان روده بزرگ و پستان را که معمولاً در برابر ایمنی‌درمانی مقاوم هستند، با یک تزریق داخل توموری تحت درمان قرار دادند. در این آزمایش هر موش دارای دو تومور از یک نوع بود، اما تنها یکی از آنها تحت درمان قرار گرفت و به پژوهشگران اجازه داد تا بررسی کنند که آیا این ژل باعث تحریک ایمنی موضعی و سیستمیک می‌شود یا خیر.

پژوهشگران می‌گویند طی ۹۰ روز پس از تزریق و شروع درمان، این درمان ترکیبی، بقا را در هر دو مدل سرطان بهبود بخشید. برای مدل سرطان روده بزرگ ۴۶ درصد از موش‌ها زنده ماندند. در مدل سرطان پستان نیز ۲۰ درصد زنده ماندند.

این درمان یک روش صفر تا صدی است؛ چرا که موش‌هایی که به آن پاسخ دادند، پسرفت کامل تومور درمان شده را نشان دادند، در حالی که موش‌هایی که به آن پاسخ ندادند، هیچ پسرفتی در هیچ یک از تومورهایشان مشاهده نشد.

پژوهشگران می‌گویند زمانی که ما این ژل را به یک تومور تزریق می‌کنیم، می‌توانیم به سیستم ایمنی بدن یاد دهیم که سرطان را تشخیص دهد و آن را تحریک کند تا نه تنها به محلی که ژل در آن تزریق شده است، بلکه به سایر نقاط بدن که ممکن است همان سرطان به آنجا حمله کند، توجه داشته باشد. به گفته پژوهشگران، این روش درمانی جدید پتانسیل تأثیرگذاری بر درمان‌های سرطان‌های متاستاز کرده را نیز دارد.

محققان به آزمایش فناوری ژل خود برای اثبات ایمنی آن ادامه خواهند داد و قصد دارند اثربخشی آن را با داروهایی غیر از ایمیکویمود آزمایش کنند.

اریک ورنبرگ-کلی، یکی از نویسندگان این مطالعه گفت: این یک اثبات اولیه مفهوم است، اما همه ما به طور فعال با هم کار می‌کنیم تا این فناوری را به بیماران انسانی برسانیم.

وی افزود: می‌توان با درمان بیماران با یک تزریق، فواید زیادی به دست آورد و ما فکر می‌کنیم این فناوری پتانسیل کمک به سرطان‌هایی را دارد که در حال حاضر درمان آن‌ها چالش برانگیز است. این مطالعه در مجله Advanced Healthcare Materials منتشر شده است.