به گزارش مرجع پلیمر در بازار ایران(پلیم پارت): استحکام برقراری پیوند توسط چسب ها تقریبا نصف آن استحکام در نخ های بخیه است.
با این حال امکان پیش بینی توانایی چسب ها برای بهبود زخم باعث استفاده از آنها در بافت های نرمی نظیر کلیه،طحال،ریه و کبد شده است.در این بین ضخامت،میزان تخلخل و انعطاف پذیری بافت و میزان تخریب پذیری چسب ها در عملکرد مناسب آنها مؤثر است.
به دلیل ساختار بسیار پیچیده بافت های بدن و نیز متغییر بودن قابلیت باغت ها در ترمیم زخم ها رسیدن به یک چسب زخم ایده آل بسیار دشوار است.از مهمترین خصوصیات چسب های زخم باید به امکان پیوند با بافت،عدم ایجاد پاسخ بافتی شدید ، سرعت جذب متناسب با ترمیم زخم،قابلیت سترون شدن، طول عمر مناسب، امکان تولید انبوه و عدم ایجاد خلل در درمان طبیعی بدن اشاره کرد.
استحکام اصلی بستن زخم با چسب، از طریق پیوند اشتراکی بین گروه های آمین ،کربوکسیلیک اسید و یا هیدروکسیل بافت و گروه های عاملی ماده تشکیل دهنده چسب به وجود می آید.
از مهمترین ترکیبات در ساختار چسب ها می توان به آلکیل آلفا سیانو اکریلات(متیل و اتیل ۱و۲ سیانواکریلات) اشاره کرد.چسب های بافتی سیانواکریلاتی معمولا به صورت محفظه ای شامل سیانواستات و فرم آلدئید به همراه منومرهای پایه است.
هنگامی که منومرها در تماس با رطوبت قرار گیرند،تبدیل به پلیمری شده که با بافت می تولند پیوند برقرار سازد.استفاده از فیبرینوژن نیز در ساخت چسب ها مورد توجه قرار گرفته است.استحکام بالای این نوع چسب آن را برای کاربردهایی نظیر جراحی مویرگ ها و اعصاب ، پیوند استخوان و پوست،و تثبیت و پایداری بافت های نرم دیگر مفید نموده است.
منبع:
Ravi V. Bellamkonda , Peripheral never regeneration: An opinion on channels, scaffolds and anisotropy, Biomaterials 27, 3515-3618, 2006.
http://bioe.eng.utoledo.edu/adms_staffs/akkus/4740_2004_WEB/Ne ural/neuronal_tissue_engineering.html