در اوایل دهه میلادی باون کامپوزیت های قابل استفاده در دندانپزشکی ترمیمی به صورت تجاری برای ترمیم دندان های پیشین معرفی کرد . از آن زمان کامپوزیت های دندانی تحولات زیادی را سپری کرده اند تا خواص فیزیکی و مکانیکی شان بهبود یابد . برای رفع مشکلاتی چون سایش کامپوزیت ٬ انقباض پس از پخت ٬ جذب آب و چسبندگی به مینا و عاج دندان تلاش های زیادی انجام شده است .
یک کامپوزیت دندانی از اجزای گوناگون تشکیل شده است این اجزا شامل : مونومر های مختلف ٬ پرکننده ٬ عامل های اتصال دهنده ٬ شروع کننده ٬ شتاب دهنده ٬ پایدار کننده و
فاز بستر شامل یک سامانه مونومری ٬ یک شروع کننده برای آغاز پلیمریزاسیون رادیکال آزاد و پایدار کننده است . فاز پراکننده با تقویت کننده شامل ذرات شیشه ٬ کوارتز ٬ سیلیکای کلوئیدی و فاز سطحی یک عامل اتصال دهنده مانند ارگانوسیلان است .
اتصال دهنده باعث اتصال بهتر فاز آلی بستر و فاز معدنی پراکنده می شود . بنابر این خواص و کارآیی بالینی کامپوزیت های دندانی به خواص این اجزا بستگی دارد .
فاز بستر :
رزین های آکریلیک در اشکال مختلف برای درمان مشکلات دندانی به کار می روند . موضوعاتی مانند : دندان مصنوعی ٬ فک مصنوعی ٬ مواد روکش و پل های دندانی ٬ چسب دندان و مواد پر کننده دندان همگی کاربرد وسیعی از پلیمر های آکریلیک را به خود اختصاص می دهند .
فاز تقویت کننده :
از پلیمریزاسیون و شبکه ای شدن مونومر های دی آکریلاتی بستر شبکه ای حاصل می شود که خواص فیزیکی و مکانیکی و ظاهری مناسب برای ترمیم ندارد بنابراین خواص آن با استفاده از فاز تقویت کننده بهبود می یابد
تقویت کننده برای بهبود خواص زیر به کامپوزیت اضافه می شود :
• افزایش استحکام
• کاهش انقباض
• کاهش ظریب انبساط حرارتی
• خواص کارکرد
• ایجاد ظاهر مناسب
منبع :
کاربرد پلیمر ها در پزشکی – نویسندگان : دکتر محمد ربیعی ٬ دکتر محمود اعظمی ٬ دکتر شاهین بنکدار