مرجع پلیمر در بازار ایران: حتی اگر همه قادر باشند تا کدهای بازیافتی که در کف ظروف و بطری های پلاستیکی درج شده را بخوانند و آن را بطور صحیح در مسیر بازیافت قرار دهند، هنوز هم به احتمال بسیار زیاد، حجم زیادی از این ضایعات پلاستیکی، به جای تبدیل شدن به نیمکت بازی، سر از محل های دفن زباله در می آورند و یا سوزاننده می شوند.
دلیل اصلی که بسیاری از پلاستیک ها به سادگی قابل بازیافت نیستند به مواد افزودنی مخلوط شده با آنها بر می گردد. اما این ماده جدید که در آزمایشگاه ملی لارنس برکلی توسعه یافته، می تواند راه حلی باشد برای بازیافت پلاستیک، بدون محدویت دفعات، باشد.
درک کارکرد فرایند جدید، نیاز به درک شیمیایی پلاستیک دارد. اکثر پلاستیک ها از پلیمرها، زنجیرهای هیدروژن و کربن تشکیل شده که عمدتا از محصولات نفتی مانند نفت خام تولید می شود. پلیمرها از رشته های کوتاه تر به نام مونومرها تشکیل شده است. برای دادن برخی ویژگی های پلاستیکی مانند چقرمگی، انعطاف پذیری یا رنگ، مواد شیمیایی خاصی اضافه می شوند که پیوندهای قوی با مونومرها ایجاد می کنند.
اگرچه بسیاری از پلیمرها گرمانرم هستند و این به معنی قابلیت ذوب و استفاده مجدد می باشد، اما افزودنیهایی که به آنها برای تغییر خواص اضافه کی شوند، می توانند در این روند دخالت کنند. بنابراین وقتی که پلاستیک ها جمع آوری و برای بازیافت مجدد، مخلوط می شوند، این مواد افزودنی، محصول نهایی را غیر قابل پیش بینی و کیفیت آن را کاهش می دهد.
پیتر کریستنسن، نویسنده ارشد این مقاله از آزمایشگاه برکلی می گوید: بیشتر پلاستیک‌ها هرگز با هدف بازیافت شدن تولید نمی‌شوند؛ اما ما راه جدیدی را برای تولید پلاستیک‌هایی که در سطح ملکولی بازیافت‌پذیر باشند، پیدا کرده‌ایم.
Polydiketoenamine, or PDK,
این پلاستیک جدید که poly diketoenamine یا به اختصار PDK نام دارد با استفاده از تکنیک خاصی ساخته می‌شود تا در آینده بتوان آن را به اجزای مولکولی سازنده تبدیل کرد. مونومرهای پلاستیک جدید، به‌گونه ای طراحی شده‌اند که به سادگی از یکدیگر جدا می‌شوند و پس از آن قابلیت برقراری پیوند مجدد و تولید ساختارهای جدید را دارند.
برای این کار کافی است قطعات قدیمی PDK درون اسید انداخته شوند تا پیوندهای بین مونومرها شکسته شده و مولکول‌های مونومر از سایر ترکیبات شیمیایی جدا شوند. این مولکول‌های مونومر را می‌توان مجددا برای ساخت پلاستیک مورد استفاده قرار داد. در آزمایشات اولیه پلاستیک PDK به خوبی تجزیه شد و مولکول‌های تشکیل دهنده آن برای ساخت پلاستیک جدید مورد استفاده قرار گرفتند. رنگ و ویژگی‌های پلاستیک قدیمی نیز هیچ تاثیری بر محصولات جدید نداشت.
به گفته محققان علاوه بر اسید می‌توان از گرما و سایر کاتالیزورهای شیمیایی نیز برای تجزیه PDK به اجزای سازنده آن استفاده کرد.