خانه تکنولوژي ساخت ایمپلنت‌های استخوانی قابل جذب در بدن با استفاده از نانوالیاف

ساخت ایمپلنت‌های استخوانی قابل جذب در بدن با استفاده از نانوالیاف

توسط مدیر سایت
0 نظرات
bones

مرجع پلیمر در بازار ایران: پژوهشگران دانشگاه تهران و دانشگاه تکنولوژی مالزی، با کاربرد فناوری نانو اقدام به ساخت آزمایشگاهی ایمپلنت‌هایی کرده‌اند که نیازی به جراحی ثانویه جهت برداشت در محل ایمپلنت شده نداشته و قابل جذب در بدن باشد. این ایمپلنت زیست سازگار و آنتی باکتریال، از جنس آلیاژ منیزیم بوده و دارای پوششی از جنس نانوالیاف است.

 Glass Nano Fiber
سالانه در دنیا بیش از 10 میلیون ایمپلنت در بدن بیماران کارگذاشته می‌شود که بیشتر آن‌ها باید دوباره از بدن بیمار خارج شوند. این ایمپلنت‌ها بیشتر فلزی و از جنس تیتان و یا استیل بوده و دلیل خارج کردن آن‌ها، به‌خاطر مشکلاتی است که در روش‌های تشخیصی چون ام آر آی و سی‌‌‌ تی‌ اسکن ایجاد می‌کنند. در جراحی دوم در بهترین حالت، بیمار باید درد التیام زخم را تحمل کرده و حداقل چند روزی را در بیمارستان بماند. علاوه بر این، هزینه‌ی جراحی دوم برای درآوردن ایمپلنت‌ها سالانه چندین میلیارد تومان است. بنابراین نیاز است تا ایمپلنت‌هایی ساخته شود که این معضل را در پی نداشته باشد.
ساختار ایمپلنت ساخته شده از نانوالیاف

به گفته‌ی ژینا حدیثی- دانشجوی دکترا مهندسی پزشکی دانشگاه تهران، ایمپلنت فلزی متشکل از آلیاژ منیزیم، استحکامی همچون ایمپلنت‌های تیتانی دارد. این ایمپلنت آلیاژی علاوه بر استحکام بالای مکانیکی، انعطافی همچون بافت استخوان داشته و ۱۰۰درصد قابل‌جذب توسط بدن و دفع توسط کلیه‌هاست. بنابراین نیازی به خارج کردن آن از بدن نخواهد بود و به همین دلیل توجه محققان بسیاری را به خود جلب کرده است.

وی در ادامه افزود: «با وجود مزیت‌های بیان شده، در استفاده از آلیاژهای منیزیم دو مشکل عمده وجود دارد که شامل خواص آنتی باکتریال ضعیف و سرعت خوردگی بالای ایمپلنت‌های منیزیمی است که تا حدی باعث مرگ سلولی نیز می‌شود. به همین دلیل، ما در این پروژه سعی کردیم با بکارگیری فناوری نانو، در جهت بهبود خواص آنتی باکتریال و زیست سازگاری آلیاژ منیزیم گام برداریم.»
حدیثی در توضیح روش بکارگرفته شده در این تحقیق عنوان کرد: «راهکار ما استفاده از پوششی از جنس نانوالیاف ژلاتین و حاوی داروی آنتی باکتری سیپروفلوکساسین بود که به روش الکتروریسی بر روی آلیاژ منیزیم پوشش داده شده است. با کاربرد این نانوالیاف دو مشکل مطرح شده در خصوص آلیاژ منیزیم تا حد قابل قبولی برطرف شده است.»
به گفته‌ی این محقق، در واقع به دلیل وجود این پوشش نانوالیافی، سرعت خوردگی منیزیم کنترل شده که خود منجر به افزایش زیست‌سازگاری آلیاژ منیزیم می‌شود. از طرفی با کمک رهایش کنترل شده‌ی داروی سیپروفلوکساسین، خواص آنتی باکتریال آلیاژ منیزیم به صورت چشمگیری افزایش پیدا کرده است. برخورداری از خاصیت آنتی باکتریال سبب خواهد شد که در این ایمپلنت ریسک عفونت بسیار کاهش یابد و از طرفی هزینه‌های ناشی از برداشت ثانویه نیز حذف می‌شود.
کاربرد این محصول در زمینه مهندسی پزشکی و ایمپلنت‌های استخوانی خواهد بود. همانطور که اشاره شد آلیاژهای منیزیمی به دلیل زیست تخریب پذیر بودن نیازی به جراحی ثانویه ندارند؛ بنابراین انتظار می‌رود که در صورت دستیابی به تولید انبوه، درایران نیز مصرف بالایی داشته باشند. البته هم اکنون این طرح در مقیاس آزمایشگاهی انجام شده است، اما تمامی امکانات و تجهیزات مورد نظر برای تولید در مقیاس بالا در دسترس است.
نمونه‌های ساخته شده توسط آزمون‌های فیزیکی و شیمیایی شامل بررسی میکروسکوپی و تست FTIR ارزیابی شده‌اند. همچنین زیست سازگاری و خاصیت آنتی باکتریال آن‌ها نیز توسط آزمون‌های برون تنی شامل تست MTT و دیسک دیفیوژن مورد بررسی قرار گرفته است.
این تحقیقات حاصل همکاری دکتر حمیدرضا بخششی راد- عضو هیأت علمی دانشگاه آزاد نجف آباد، ژینا حدیثی-دانشجوی دکترای مهندسی پزشکی دانشگاه تهران و محققانی از دانشگاه تکنولوژی مالزی است. نتایج این کار در مجله‌ی Materials Letters با ضریب تأثیر 2/57 (جلد 207، سال 2017، صفحات 179 تا 182) منتشر شده است.

مطالب مشابه

پیام بگذارید

Time limit is exhausted. Please reload the CAPTCHA.

نگاهی کوتاه

مرجع اطلاعات تخصصی پلیمر حاوی محتوی فنی،اقتصادی،علمی و تولیدی در بازار ایران به منظور گسترش تعاملات تجاری B2B و B2C فعالین و متقاضیان در عرصه داخلی و بین المللی

خبرنامه

آخرین اخبار

تمامی حقوق مطالب برای “پلیم پارت “محفوظ است و هرگونه کپی برداری بدون ذکر منبع ممنوع میباشد.

ضبط پیام صوتی

زمان هر پیام صوتی 5 دقیقه است